ترک گناه و فاصله گرفتن از آن از
توصیه های موکد قرآن و روایات است که بی توجهی نسبت به این توصیه، عواقب سوئی را
متوجه انسان می کند. آنچنان که خداوند در آیه ۱۲۰ سوره مبارکه انعام می فرماید: «و
گناه را چه آشکار
باشد و چه پنهان ترک گویید. آنان که مرتکب گناه مى شوند، به سزاى اعمال خود خواهند
رسید».
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «در
شگفتم از مردمى که از ترس اذیت شدن، از غذا پرهیز مى کنند چگونه از ترس آتش از
گناهان پرهیز نمى کنند؟!»
پیامبر اکرم (ص) فرموده اند: «کسى
که با معصیت خدا به دنبال کارى باشد، از مطلوب خود دورتر و به آنچه از آن مى
ترسیده است نزدیکتر گردد.»
در این میان هستند گناهانی که از
جمله بزرگترین ذنوب اند و از سوی خداوند بخشوده نمی شوند.
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «از
گناهانى که آمرزیده نمى شود بپرهیزید؛ [یکى] خیانت [در غنایم است]؛ زیرا هر که در
چیزى [از غنایم]، دست خیانت بَرَد، روز قیامت آن را با خود بیاورد و [دیگرى] ربا
خوارى زیرا ربا خوار در روز قیامت از قبر برنمى خیزد مگر همچون کسى که بر اثر تماس
با شیطان دیوانه شده است.»
امام زین العابدین (ع) نیز فرموده
اند: «خداوند هر گناهى را از مؤمن مى بخشد و در دنیا و آخرت او را از آن گناه پاک
مى سازد، مگر دو گناه : ترک تقیّه، و ضایع کردن حقوق برادران.»
امام صادق (ع) در این باره می
فرمایند: «هر گاه قصد کار بدى کردى آن را انجام نده؛ زیرا گاه خداوند به بنده در
حال ارتکاب معصیتى نظر مى افکند و مى فرماید: «به عزّت و جلال خود سوگند که از این
پس هرگز او را نمى بخشم».
امام باقر (ع) می فرمایند: «هر که
در خلوت گناه کند، خداوند به او اعتنا نمى کند.»
منبع:قدس آنلاین
