حجت الاسلام بازیار " امام جمعه زرین دشت فارس "

جملات کوتاه تاثیر گذار استاد علیرضا پناهیان

از جمله سخنان اثرگذار استاد علیرضا پناهیان

• انسان به این دنیا آمده است تا چیزهایی را دوست داشته باشد ولی به برخی از آنها دست نزند و برخی چیزهایی را که دوست دارد را نداشته باشد.
• به خاطر معصیت هایی که بدون مبارزه با هوای نفس ترک میکنی به خودت امتیاز نده.
• وقتی یک چیزی باعث ناراحتی تو شد زیاد دنبال علت آن ناراحتی نگرد چون بسیاری از اوقات قرار است ناراحت شوی پس همیشه دنبال مقصر نباش و سعی کن در مقابل ناراحتی ها لبخند بزنی.
• گاهی خدا نگاه میکند که تو از چه چیزی ناراحت می شوی و عمدا به همان گیر می دهد تا راحت طلبی ات را کنار بگذاری.

از قدرت عقل تا ترک گناه

امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند: العقول ائمه الافکار، و الافکار ائمه القلوب و القلوب ائمه الحواس و الحواس ائمه الاعضاء. عقل با قدرت تمییز حق از باطل در یک انسان اطلاق می شود. عقل و فکر دو مقوله ی متفاوتند. افکار می توانند مثبت یا منفی باشند و این به قدرت تعقل فرد بستگی دارد. انسانی که عاقل نیست یعنی توانایی تشخیص حق از باطل را ندارد، قطعاً افکار صحیح و مثبتی نیز نخواهد داشت.

عقل، قدرتی است که رقم زننده ی نوع افکار انسان است. هر چه عقل قدرتمندتر باشد، به یقین محصولاتِ نورانی تر و صحیح تری را که همان افکار صحیح و سازنده اند را تولید خواهد کرد.

 

دو راه برای قدرت بخشیدن به عقل، برای انسان وجود دارد؛

۱-ترک معصیت؛ هر بار آلوده شدن به گناه، بخش عظیمی از قدرت عقل را تضعیف کرده و آنرا نابود خواهد ساخت. پس ترک گناه، اولین قدم برای قدرت بخشیدن به قوه تعقل در هر انسانی است.

۲- کسب علم؛ تحصیل علوم الهی و بالا رفتن سطحِ معرفت صحیح در انسان، سبب قدرتمند شدن قوه ی تعقل در انسان خواهد شد.

قلب انسان، مهمترین بخشی از اوست که مستقیماً تحت تأثیر افکار او قرار می گیرد، پس افکارِ ما که منشأ گرفته از قدرت تعقل ما بودند، مستقیماً قلب ما را نشانه گرفته و آن را مورد تأثیر مستقیم خود قرار می دهند.

دل هر انسان، سرمایه ی اصلی اوست که ناچار است تمام آخرتش را تنها براساس ساختار آن سپری کند.

پس بسیار روشن است که عقلانیت هر فرد، تعیین کننده ی نوع افکار او و در مرحله ی بعد، تعیین کننده ی میزان سلامت قلبش می باشد.

در قلبِ سالم، قطعاً میل به گناه وجود ندارد. بنابراین اگر قلب ما تمایل به گناهی دارد، باید ریشه ی آن را در عقلانیت مان جستجو کنیم؛ به یقین سطح معرفت ما و قدرتِ تشخیصِ ما، درآن زمینه دچار ضعف می باشد. پس برای عوض کردن مبادی امیالمان، باید روی قلب مان کار کنیم. و اصلاح قلب نیز، جز با افزایش قدرت عقل امکان پذیر نیست.

بنابراین تمامِ مراحل قوای وجودیِ ما، زمانی اصلاح می شوند که عقلِ ما اصلاح شود، یاد مداوم خدا و همراهی همیشگی با او، مبادیِ امیالِ ما را عوض نموده و ما را در ترک گناه و کسب علم برای قدرتمند نمودن تعقل مان یاری خواهد کرد.

اعضا  --------- حس --------------  دل ------------- فکر ------------ عقل

منظور از یاد خدا، عبادتِ مطلق نیست. نگاه صحیح به جهان، و رؤیت او در تمام محیط پیرامونمان، همان یاد مدامِ خداست. اینکه بتوانیم او را در جلوه های گوناگون ببینیم.

 

أنت الذی سجد لک سوادُ اللیل و نورُ النهار و ضَوء القمرِ و شُعاعُ الشمسِ دَویُّ الماء و حفیف الشجر؛ تو کسی هستی که سیاهی شب، و نور روز و تابش ماه و شرشر آب و صدای برگ ها برایت سجده می کنند.

انسان با اینگونه نگاه به طبیعت، قطعاً با عبور از هر پدیده ای خداوند را در لابه لای آن به روشنی می بیند و به کُرنش عظیم جهان در برابر پروردگارش پی می برد و تلاش می کند تا در این جریانِ تعظیم، از مخلوقات دیگر عقب نماند.

فراموش نکنیم که خداوند در هر آیینه ای به اندازه ی ظرفیت همان آینه ظهور می کند. آیینه ی وجود ما، هر چقدر شفاف تر و بزرگتر باشد، تجلیگاه روشن تری برای خدا خواهد بود. هر چقدر این آیینه بزرگتر باشد، اسماء بیشتری در آن تجلی خواهند کرد.

راستی! کمی برای صیقل دادن این آینه بیشتر تلاش کنیم...

 

گناه عجب ؟؟!!

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله فرمودند: حتی اگر گناه هم نکنید، از چیزی بدتر از گناه، بر شما می ترسم که آن عجب در عبادات است. خدا گاهی مومن را به گناه می اندازد چون می داند عجب برای مومن از گناه، بدتر است.

اوج سقوط آنجاست که انسان با عبادات و خوبیها و سوابق دینی اش ، خود را بزرگتر از دیگران دیده و از خداوند متوقع گردد. و این در حالیست که خداوند بر انسانی منت نهاده و او را به سمت نور هدایت میکند.

یاد بگیریم که هیچ کس را آلوده تر از خویش نبینیم. منیت چه مقدس و چه غیر مقدس فاجعه برانگیز است و شخص متکبر در نزد خداوند هرگز محبوب نیست. تمام هدف خلقت این است که انسان عبد باشد تا بتوان به خدا برسد.

هوشیار باشیم که هیچ گاه با سابقه عبادات و خیراتمان به عبادت خدا برنخیزیم.

 

این دو گناه هرگز بخشیده نمی شوند!!

ترک گناه و فاصله گرفتن از آن از توصیه های موکد قرآن و روایات است که بی توجهی نسبت به این توصیه، عواقب سوئی را متوجه انسان می کند. آنچنان که خداوند در آیه ۱۲۰ سوره مبارکه انعام می فرماید: «و گناه را  چه آشکار باشد و چه پنهان ترک گویید. آنان که مرتکب گناه مى شوند، به سزاى اعمال خود خواهند رسید».

امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «در شگفتم از مردمى که از ترس اذیت شدن، از غذا پرهیز مى کنند چگونه از ترس آتش از گناهان پرهیز نمى کنند؟!»

پیامبر اکرم (ص) فرموده اند: «کسى که با معصیت خدا به دنبال کارى باشد، از مطلوب خود دورتر و به آنچه از آن مى ترسیده است نزدیکتر گردد.»

در این میان هستند گناهانی که از جمله بزرگترین ذنوب اند و از سوی خداوند بخشوده نمی شوند.

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «از گناهانى که آمرزیده نمى شود بپرهیزید؛ [یکى] خیانت [در غنایم است]؛ زیرا هر که در چیزى [از غنایم]، دست خیانت بَرَد، روز قیامت آن را با خود بیاورد و [دیگرى] ربا خوارى زیرا ربا خوار در روز قیامت از قبر برنمى خیزد مگر همچون کسى که بر اثر تماس با شیطان دیوانه شده است.»

امام زین العابدین (ع) نیز فرموده اند: «خداوند هر گناهى را از مؤمن مى بخشد و در دنیا و آخرت او را از آن گناه پاک مى سازد، مگر دو گناه : ترک تقیّه، و ضایع کردن حقوق برادران.»

امام صادق (ع) در این باره می فرمایند: «هر گاه قصد کار بدى کردى آن را انجام نده؛ زیرا گاه خداوند به بنده در حال ارتکاب معصیتى نظر مى افکند و مى فرماید: «به عزّت و جلال خود سوگند که از این پس هرگز او را نمى بخشم».

امام باقر (ع) می فرمایند: «هر که در خلوت گناه کند، خداوند به او اعتنا نمى کند.»

منبع:قدس آنلاین

 

هولناکترین لحظه برای انسان

اما در لحظه موت به علت هول زیاد مؤمن؛ خداوند تمهیداتی چیده است تا قبل از این‌که شخص از دنیا برود ، به آرامش و سکون برسد. مثلاً «پنج تن» را به او نشان می‌دهند و می‌گویند این‌ها همراهان تو هستند.

انسان در گستره منازل آخرت چهار منزل اصلی دارد: این چهار منزل شامل ۱) وفات، موت ۲) ملکوت یا عالم قبر ۳) قیامت: ۵۰ هزار سال و به روایتی هر هزار سال یک ایستگاه است و یک سؤال و به ‌طور کلی ۵۰ سؤال اساسی از انتخاب‌ها، ارتباطات، رفتار و افکار ما در قیامت خواهند پرسید. ۴) حیات ابدی است.

اما منزل اول؛ که وفات است، خداوند در قرآن می فرماید:  «الله یتوفی الانفس حین موتها الذین یتوفیهم الملائکة توفّته رسلنا، حتی اذا جاء احدهم الموت قال رب ارجعونی لعلی اعمل صالحاً فیما ترکت» و در

روایتی از تعبیر امام رضا «علیه‌السلام» نقل شد که هولناک‌ترین لحظات برای انسان سه لحظه است.
۱) لحظه خارج شدن از رحم مادر و دیدن دنیا
۲) لحظه موت و دیدن برزخ و اهل آن
۳) قیامت

اما در لحظه موت به علت هول زیاد مؤمن؛ خداوند تمهیداتی چیده است تا قبل از این‌که شخص از دنیا برود ، به آرامش و سکون برسد. مثلاً «پنج تن» را به او نشان می‌دهند و می‌گویند این‌ها همراهان تو هستند.برای انسان مؤمن خیلی زیبا و دلنشین است که با «پنج تن» همراه شود اما کسی که در دنیا هیچ سنخیتی با ایشان نداشته، وقتی بخواهد این‌ها را ببیند خیلی به او فشار می‌آید.حضرت ملک الموت به چهره باطن هرکس مقابل او می‌آید یعنی تصویر روح او در صورت ایشان می‌افتد. شخص خصوصیات حالت مردن را با عینک باطن خودش نگاه می‌کند، جهنم و سوختن در آخرت وجود ندارد. هرکس خود این‌ها را با خود از دنیا می‌برد.
سخت‌ترین لحظه انسان وقتی است که خدا را ملاقات می‌کند اگر آمادگی داشته باشد خداوند خیلی مهربان با او برخورد می‌کند اما اگر آماده نباشد از او سؤال می‌کند، آن امانتی که به تو داده بودم را چه کرده ای؟ خداوند امانتش را می‌خواهد. وقتی در آن‌جا از کسی سؤال می‌کنند پاسخ کتبی و شفاهی وجود ندارد و وقتی وارد آن جا می‌شود همه چیز معلوم است و این خیلی بد است که انسان در مقابل این سؤال خداوند که می‌فرماید: در دنیا چه کرده ای؛ بگوید زندگی کردم و اصلاً نداند برای چه به دنیا آمده بود و این مستی است.

در قرآن نیز دو تعبیر از لحظه وفات داریم: سکرات و غمرات

سکرات یعنی مستی، انسان وقتی در آن لحظات قرار می‌گیرد خیلی گیج می‌شود. گیجی یعنی این‌که تمام افکار و اندیشه‌هایش تمام شد، گیجی یعنی مریضی و درد، گیجی یعنی هیاهوی خانواده، گیجی یعنی باز شدن چشم به آن طرف.

غمرات یعنی فرورفتن در گرداب و سختی، در یک لحظه انسان متوجه خودش می‌شود. حالت غمرات خیلی بزرگ‌تر و سخت‌تر از آن است که عقل اهل دنیا بتواند آن را درک کند. خداوند در سوره «ق» آیه ۱۹در مورد سکرات موت فرمودند: که به حقیقت مستی مرگ آمد این همان چیزی است که انسان از آن فراری بود و در مورد غمرات هم خداوند می‌فرماید: وقتی آدم‌های بد را نگاه می‌کنی که در سختی‌های مردن افتاده‌اند پاهایشان را به هم می‌زنند و به هم پیچ می‌دهند. فرشته‌ها برای انسان ظالم، خشن و بی‌رحم هستند. حضرت عزرائیل به آن‌ها می‌گوید: امروز با سختی بیایید و خداوند در قرآن می‌فرماید: یک عده را با پس گردنی هول می‌دهند و یک عده فرشته آن طرف با سیلی استقبال می‌کنند این عذاب خوارکننده است. بعضی عذاب‌ها فقط درد دارند ولی برخی علاوه بر درد؛ تحقیر و خواری هم دارند و این عذاب‌های با تحقیر و خواری برای کسی است که حرف‌های نادرست در مورد خدا زده و مردم را گمراه می‌کرده است. این‌گونه آدم‌ها علامت‌های خدا را که می‌بینند بدشان می‌آید و تکبر می‌ورزند و عذاب خوارکننده برای انسان‌های متکبر است. ایشان در پایان گفتند که باید پیوسته از سکرات و غمرات موت به خدا پناه ببریم زیرا بسیار شکننده و سخت است.

 

برگرفته از مباحث انسان در گستره منازل آخرت، استاد محمد شجاعی

 

فضیلت زیارت امام رضا علیه السلام

بر طبق روایتی دیگر، حسن بن وشّاء می گوید: ازحضرت رضا - علیه السلام - پرسیدم: پاداش زیارت قبریکی از ائمه - علیهم السلام - چیست؟

آن حضرت فرمود: «مانند ثواب زیارت قبر امام حسین است.»

پرسیدم: پاداش کسی که قبر امام حسین - علیه السلام - را زیارت کند، چیست؟

فرمود: سوگند به خدا پاداش او بهشت است.»

عبدالرحمن بن مسلم از امام صادق - علیه السلام - دراین باره چنین نقل کرده است:

«کسی در زمان مرگ ما، قبرهای ما را زیارت کند، مانند کسی است که درزمان حیاتمان ما را زیارت کند.»

 

فضیلت زیارت حضرت امام رضا - علیه السلام –

 

همان طور که پیش تر اشاره شد، حضرت رضا - علیه السلام - از کامل ترین مومنان، صدیقان، مجاهدان، صالحان، شهیدان، هادیان امت وهشتمین معصوم و فرزند رسول خدا و امیرمومنان - علیهماالسلام - است و هر کدام از خصلتهای یاد شده سبب می شود زیارت ایشان از پاداش و آثار خاصی برخوردار باشد، که در این نوشته از توضیح آنها صرف نظر می شود و در این بخش روایاتی را که از پیامبر خدا و ائمه - علیهم السلام - درباره فضیلت زیارت آن حضرت نقل کرده اند فراروی خوانندگان می نهیم:

 

۱ - پاداش زیارت حضرت رضا در مقایسه با پاداش حج

جناب شیخ طوسی از حضرت رضا - علیه السلام - نقل کرده است که آن حضرت فرمود:

«در خراسان بقعه ای است و زمانی خواهد آمد که آن بقعه همواره محل رفت و آمد و مطاف فرشتگان می شود تا روز قیامت که در صور دمیده می شود و قیامت فرا می رسد.»

پرسیدند: ای پسر رسول خدا! این بقعه کدام بقعه است؟ فرمود:

«این بقعه در سرزمین طوس است، به خدا سوگند! آن زمین باغی از باغهای بهشت است. هر که مرا دراین بقعه زیارت کند مانند کسی است که رسول خدا را زیارت کرده است و برای او پاداش هزار حج مقبول و هزار عمره مقبول نوشته خواهد شد و من و پدرانم روز قیامت شفاعت کننده او خواهیم بود.»

در روایتی دیگر بزنطی می گوید: نامه حضرت رضا - علیه السلام - را خواندم، در آن نامه چنین آمده بود:

«به شیعیان من بگو زیارت من به اندازه هزار حج پاداش دارد.»

بزنطی می گوید از امام جواد - علیه السلام - از روی تعجب پرسیدم: به اندازه هزار حج؟ آن حضرت فرمود: «آری: به خدا سوگند کسی که او را زیارت کند در حالی که حق او را می شناسد، به اندازه هزار، هزار حج (یک میلیون حج) پاداش دارد.»

بر طبق روایتی دیگر امام موسی بن جعفر - علیه السلام - فرمود:

«کسی که قبر فرزندم علی - علیه السلام - را زیارت کند، پاداش او هفتاد حج نیکو و مقبول خواهد بود.»

مازنی می گوید: از سر تعجب پرسیدم: هفتاد حج؟ فرمود:«هفتاد هزار حج.»

عرض کردم: زیارت او به اندازه هفتاد هزار حج پاداش دارد؟ فرمود: آری! بسیاری از حج هاپذیرفته نمی شوند. هر کس فرزندم علی را زیارت کند ویک شب نزد ایشان بماند، به کسی می ماند که خدا را در عرش زیارت کرده است.»

 

2- نشاط و شادابی

زیارت امام رضا - علیه السلام - برای زائرانی که از سر شوق و عشق به بارگاه ملکوتی و قدسی آن حضرت مشرف شده اند، فواید گوناگونی دارد. آن حرم پاکیزه و دل انگیز سرشار از معنویت است و جذبه هایش آن چنان تاثیری بر جان زائر می گذارد که به مقدار ظرفیتش می تواند از آن چشمه جوشان معنویت بنوشد و در نتیجه اندوه نشسته بر جان او زدوده شده و غمها از جانش رخت بر می بندد. پیامبر اعظم - صلی اللَّه وعلیه وآله - فرمود:

«پاره تن من در خراسان دفن خواهد شد. هر انسان اندوهناکی او را زیارت کند، خدای عزوجل اندوه او را از بین خواهد برد و هر گناهکاری که به زیارت او بشتابد، خدا گناهانش را می آمرزد.»

 

۳- آمرزش گناهان

زمین طوس و آن جاکه فرزند بی همتای موسای فاطمه - علیهماالسلام - به خاک سپرده شده گوهری است گرانبهاکه خاک بهشت بر آن حسرت برد و فرشتگان برای زیارت آن گروه گروه از آسمان به زمین می شتابند. فضای معنوی و الهی حرم مطهر به گونه ای است که جان زائران در زلال کوثر ان شست وشو داده خواهد شد و گناهشان خواهد ریخت. در واقع، آنان که از سر صدق و برای زیارت پا در آن زمین قدسی می گذارند، خدای عزوجل جامه ذلت معصیت را از تن هایشان می کند و بار سنگین گناه را از دوششان بر می دارد.

در روایات متعددی به این نکته اشاره شده است. امام جواد - علیه السلام - فرمود:

«هرکس قبر پدرم را در طوس زیارت کند، خدا گناهان گذشته و آینده اش را می آمرزد.»

وشاء می گوید: علی بن موسی الرضا - علیه السلام - درباره فضیلت زیارت قبرشان چنین فرمودند:

«به زودی از سر ظلم و ستم با سم کشته خواهم شد. هر کس مرا زیارت کند و حال آن که حق مرا می شناسد، گناهان گذشته و آینده اش را خدا می آمرزد.»

 

۴ - نجات و فریاد رسی

بر طبق آیات قرآن و سخنان معصومان - علیهم السلام - قیامت روز دشواری است؛ روزی است که پرده ها کنار می رود و خدای متعال چهره واقعی آدمیان را می نمایاند و همه باید پاسخ گوی اعمال خود باشند. این روز بسی طولانی است و برای رهایی از دشواریهای آن باید از مراحل مختلف به سلامت عبور کرد. برخی از این مراحل هولناک عبارت است از هنگامی که نامه های اعمال گناهکاران و صالحان به آنان داده می شود و زمانی که این اعمال با ترازوهای خاص سنجیده و وزن می گردد و گاه عبور از پل صراط. بر پایه روایاتی که محدثان بزرگ شیعه و سنی روایت کرده اند، در آن شرایط حساس، حضرت رضا - علیه السلام - زائرانش را دستگیری کرده و نجات می دهد.

حمدان دیوانی از آن حضرت در این باره این گونه نقل کرده است:

«هر کس مرا با دوری سرا و مقبره ام زیارت کند، روز قیامت در سه جایگاه او را درمی یابم و از هولهای رستاخیز می رهانم. آن گاه که نامه های اعمال از چپ و راست به انسانها داده شود و به هنگام گذر از صراط و در برابر میزان.»

 

۵ - شفاعت

بسیاری از آدمیان دست کم بخش عظیمی از زندگی خود را با غفلت می گذرانند و چون روز حساب فرا رسد باید در برابر خدای متعال بایستند و پاسخ آن چه را کرده اند و گفته اند و روا داشته اند، بدهند و خود را برای کیفر یا پاداش الهی آماده سازند و هول و هراس و دریغ و پشیمانی و بزرگی کیفر خدای متعال در آن روز به اندازه ای است که نمی توان آن را توصیف کرد. در آن اوضاع و احوال سخت و سهمگین است که اولیای الهی دوستان خود را شفاعت کرده و از هلاکت می رهانند. بزنطی چنین روایت کرده است:

«از حضرت رضا - علیه السلام - شنیدم که فرمود: هر کس از دوستانم مرا زیارت کند در حالی که حقم را بشناسد، روز قیامت او را شفاعت خواهم کرد.»

 

۶ - رهایی از آتش جهنم

خدای متعال همواره در قرآن به کیفر دردناک و غیرقابل تحمل اخروی اشاره می کند. بر پایه ده ها آیه از کتاب خدا، جهنم جایگاه آنان است که از پروردگارشان روی برتابند و به حلقه بندگی شیطان و هوای نفس درآیند؛ و جهنم بد جایگاهی است برای آنان. آیات قرآن به ابعاد مختلف این مسئله اشاره کرده است. بر طبق این آیات، چون روز قیامت فرا رسد، آتش جهنم فراز آمده و خودنمایی می کند. در این اوضاع و احوال ترس آور و دهشتناک زائران حضرت رضا - علیه السلام - از امتیاز بزرگی برخوردارند. آنان از آتش سوزان جهنم درامانند.

حضرت عبدالعظیم حسنی می گوید: از امام هادی - علیه السلام - شنیدم که فرمود:

«مردم قم و آبه آمرزیده هستند؛ چون در طوس به زیارت جدم علی بن موسی الرضا - علیه السلام - می روند. آگاه باشید! هر که به زیارت آن حضرت بشتابد و در راه رفتن به طوس قطره ای از آسمان بر سر او فرود آید، حتی اندکی به رنج و زحمت افتد، جسم او بر جهنم حرام خواهد شد.»

حضرت رضا - علیه السلام - چنین نقل کرده است:

«من مظلومانه با سم کشته خواهم شد و در کنار قبر هارون الرشید دفن می شوم. روز قیامت زائران قبرم با کرامت ترین ورود را بر خدای متعال خواهند داشت و هر مومنی که مرا زیارت کند و قطره ای آب از آسمان بر چهره او فرو ریزد و در راه زیارت به رنج و زحمت افتد، جسد او بر آتش جهنم حرام خواهد شد.

 پایگاه اطلاع رسانی یاوران مهدی عج