امام رضا علیه السلام مى فرماید: روش پدرم امام موسى بن جعفر علیه السلام این بود که هرگاه ماه محرم مىرسید پیوسته غمگین بود تا دهه عاشورا سپرى شود روز عاشورا روز گریه و ماتم او بود و مىفرمود: هو الیوم الذى قتل فیه الحسین.( امالى الصدوق مجلس 27)
قال الرضا (ع): یابن شبیب! ان بکیت على
الحسین (ع) حتى تصیر دموعک على خدیک غفر الله لک کل ذنب اذنبته صغیرا کان او کبیرا
قلیلا کان او کثیرا.
امام رضا (ع) فرمود: اى پسر شبیب! اگر بر، حسین (ع) آن قدر گریه کنى که اشک‌هایت
بر چهرهات جارى شود، خداوند همه گناهانت را که مرتکب شدهاى مىآمرزد، کوچک باشد
یا بزرگ، کم باشد یا زیاد. (امالى صدوق، ص112)
امام رضا علیه السلام به «ریان بن شبیب» فرمود: «ان کنت باکیا لشىء فابک للحسین بن على فانه ذبح کما یذبح الکبش و قتل معه من أهل بیته ثمانیة عشر رجلا ما لهم فى الارض شبیهون...».
(اگر بخواهى به چیزى گریه کنى بر حسین بن على گریه کن زیرا سر آن حضرت را مثل سر گوسفند بریدند و با او هجده مرد از اهل بیتش کشته شدند که در دنیا بى نظیر بودند)
سپس به «ابن شیب» فرمود: اگر دوست دارى در درجههاى بلند بهشت با ما باشى، غمگین باش از براى غمگینى ما و شاد باش از براى شادمانى ما. (وسائل الشیعه ج 10 ص 393 ح .5)